Bir yerlerde küçük bir çocuğun tıpkı umutla dünyaya geleceğine eminim. Hem neresinden bakarsak bakalım her 10 bireyden 3’ü (evet çok düşük bir rakam) iliklerinden akan şeyin umut olduğunu hissediyordur. En çok umudun varsa hayatın sana sunduğu çıkmazların altından tünel kazıp ya da yine bir kapı açıp kaçabiliyorsun. Değerli olan o tüneli kazmak ya da kendine yeni bir kapı açmak değil ki… Kıymetli olan içinde fırtınalar kopmasına karşın kazdığın o tüneli bir daha o çıkmaza girmemek için kapatmak. Hem nerde görülmüş kaçmak için canını dişine taktığın yere tıpkı huzurlu hisle dönüldüğü. Geçip gitmen gereken her yere bir tuğla bırakmalısın. Oradan geçtiğini asla unutmamak, oraya bir daha neden dönmemen gerektiğini sana en uygun anlatacak olandır. İnsan en çok kendine kılavuzdur. Yeni yolun, kendi umudun olduğunda anlayacaksın ki hayat sana verdiklerinden yahut vermeyip en acı deneyimle yaşattıklarından ütopik bir konut örüyor. O meskenin bütün taşları senin deneyimlerin, pencereler senin umudun, kapılar senin vazgeçemediklerin… Bir konutun en kıymetli yeri sağlam olması için gereken temeldir. Bütün yanlışlarımız, yanlışlarımız, yanlışsız bilerek ilerlediğimiz lakin asla sonu gelmeyen yollarımız… Hepsi bize ayrılmış o küçük cihanda konutumuzun temelini oluşturuyor. Tecrübeler… İlerlemek için üst üste yığdığımız her şey… Düşününce bizi üzen şeylerin hayatımızdan çıkıp gitmesini isteriz, bir daha anımsamamak birebir yerden bir daha yıkılmamak için kaçmak isteriz. Ancak bilmeliyiz ki, küçük bir çocukken bile bizim için örülmüş duvarlar, bizim tarafımızı belirliyor. Konutumuzun her alanı salt bizimle ilgili. Bence temelinden sonra en kıymetli yeri tavanıdır o evin… Neden tavan bizim için değerli olabilir ki, diye çok düşünmenize fırsat vermeden açıklayayım. Tutup da binbir deneyimle oluşturduğumuz yıkılmaz kalemize, bir daha hiçbir berbat hissi, kişiyi, anı almamak için o tavana beton dökersek hayatın geri kalanında biz yalnızca geçmişin olacağız. Giriş-çıkışların iptal edildiği, beklenilen bir geminin olmadığı, gün doğdu mu yoksa battı mı diye bile düşünmek için vakit ayırmak istemediğimiz hücremizde yalnızca geçmiş deneyimler ve hayati sapmalar olacak. İlerlemek için umut etmek gerekir. O konutun tavanını camdan yapmalıyız ya da boş bırakmalıyız ki hayat yaşanmaya paha olduğunu daima kanıtlasın. Gün doğsun, gün batsın, çiçekler açsın, vakit nasıl bir süratle geçiyor göstersin, mevsimler aksın… İçine saplanıp kaldığımız fakat en çok da sağlamlığına güvendiğimiz o çukurdan lakin bu türlü çıkarız. O yüzden güneş gözlerini yakana kadar bak. Ona bakarken akan o bir damla yaş, gözünden akmaması gereken o milyonlarca yaştan farklı olarak huzuru hissettirecektir. Yıldızları say, sonsuz yıldızı nasıl sayacağını düşünüp, unutup daima başa sardığında anlayacaksın ki, sana sunacakları bitmedi hayatın. Daha çok tuğla dizeceksin yoluna. Tek bir boşluk bıraksan, dönüp geriye baktığında ayağın o çukurda kalacak. Bütün boşlukları doldurmak için yaşaman gereken ne varsa yaşamalısın, hayat sandığımızdan daha kolay değil. Senin acın, senin yolun olacak. O yolu çiçek bahçesi yapmak da her boşlukta tökezleyip geçmişine sürülmek de sana bağlı. O yüzden durup düşünürsen doğrusunu bulabilirsin. Güneş daima tıpkı yerden doğar, sen daima birebir olmak zorunda değilsin. Sen güneş değilsin fakat istersen etrafını yaptıklarınla aydınlatabilirsin.
