Gündemde sık sık karşılaştığımız mevzulardan biri olan aile içi şiddet, bireyi ve toplumsal hayatı sekteye uğratan bir sıkıntıdır. Şiddet, bir bireyin güç ve baskı uygulanması sonucu ruhsal yahut fizikî açıdan hasara uğraması durumudur. Maalesef sıklıkla bireylerin en yakınındaki beşerler tarafından, bilhassa aile üyeleri tarafından şiddete maruz kaldığını görüyor ve duyuyoruz. Aile üyelerinden baskın olan bireyin öteki aile üyesini istemediği bir davranışa zorlaması, saldırgan davranışlar sergilemesi, vurma yahut yaralama hareketinde bulunması, hakaret yahut aşağılayıcı bir irtibat kurması aile içi şiddeti oluşturur. Şiddeti çoğunlukla fizikî bir aksiyon olarak görsek de, şiddetin fizikî, duygusal ve ruhsal boyutları olduğunu bilmeliyiz.
Aile içi şiddet, bireyin aile kavramına karşı duyarsız yahut olumsuz hisler beslemesine neden olur. Çocuğu dışarıda var olan her türlü tehlikeden koruyan aile, birey için artık inançlı bir alan olmaktan çıkıyor. Aile yapısı ve kavramına dair var olan itimadının bitmesiyle birlikte yaşama dair güvensizlikte bireyde oluşmaya başlıyor. Aile içi şiddete maruz kalan bireylerin yetişkinlik çağlarında; çok gerilimli olma, özgüvensiz ve içine kapanık olma, şiddet eğiliminde olma, ruhsal rahatsızlıklar geçirme üzere hem bireyi hem etrafını olumsuz formda etkileyen sorunlar yaşamaları kaçınılmaz bir hal alıyor. Adnan Çoban’ında belirttiği üzere “şiddet insanların vücutlarında ve ruhlarında tamiri sıkıntı yaralar açıyor”.
Gündemde sıklıkla duymamıza rağmen aile içi şiddet genelde gizlenen ve üzeri örtülen bir durumdur. Yani bizim medyada gördüğümüz buz dağının sırf görülen kısmıdır. 2014 yılında Hacettepe Üniversitesinin, Aile ve Toplumsal Siyasetler Bakanlığının verdiği dayanakla yaptığı araştırma sonucunda aile içi bayana yönelik şiddetin birçok boyutu ele alındığında bayanların yaklaşık yüzde 29 ile 49 ortasında şiddete maruz kaldıkları bulunmuş. Tekrar tıpkı araştırmada bölgelere nazaran şiddet seviyesinin değiştiği, en fazla şiddetin görüldüğü bölgelerin Kuzeydoğu Anadolu ve Orta Anadolu olduğu bulunmuş. Şiddeti uygulayan bireylerin de sıklıkla erkeklerin olduğu bulunmuş.
Şiddetin bir öğrenilmiş davranış olduğunu unutmamak gerekir. Bilhassa aile bireylerini gözlemleme sonucu öğrenilen bir davranıştır. Çocukluk ve ergenlik çağlarında aile içi şiddete maruz kalan yahut gözlemleyen bireylerin ileriki yaşlarında bu davranışı gösterme olasılıkları epeyce yüksektir. Şiddet gösteren bireyleri incelediğimizde irtibat problemleri yaşadıklarını görüyoruz. Kendini tabir etmekte zorlanma, küçük düşürüldüğünü düşünme üzere durumlarda yetersizlik duygusu ile birlikte öfke ortaya çıkıyor ve bunu sağlıklı yönetemediğinde bireyin şiddete sarıldığını görüyoruz. Birebir vakitte yaşadığımız toplumun şiddeti öven ve hatta gerekli olduğunu belirten noktaları bireyi tekrar şiddete teşvik ediyor. Kızını dövmeyen dizini döver, dayak cennetten gelmedir, karnında sıpayı sırtında sopayı eksik etme üzere tabirlerin günümüzde hala faal formda kullanılması tekrar şiddeti olağanlaştıran kültürel faktörlerdir. Tüm bu olumsuz faktörlere yapılacak sağlıklı müdahaleler sonucu şiddeti engellemeye yahut denetim altına alınması sağlanabilecektir.
Aile içi şiddet, bireyin aile kavramına karşı duyarsız yahut olumsuz hisler beslemesine neden olur. Çocuğu dışarıda var olan her türlü tehlikeden koruyan aile, birey için artık inançlı bir alan olmaktan çıkıyor. Aile yapısı ve kavramına dair var olan itimadının bitmesiyle birlikte yaşama dair güvensizlikte bireyde oluşmaya başlıyor. Aile içi şiddete maruz kalan bireylerin yetişkinlik çağlarında; çok gerilimli olma, özgüvensiz ve içine kapanık olma, şiddet eğiliminde olma, ruhsal rahatsızlıklar geçirme üzere hem bireyi hem etrafını olumsuz formda etkileyen sorunlar yaşamaları kaçınılmaz bir hal alıyor. Adnan Çoban’ında belirttiği üzere “şiddet insanların vücutlarında ve ruhlarında tamiri sıkıntı yaralar açıyor”.
Gündemde sıklıkla duymamıza rağmen aile içi şiddet genelde gizlenen ve üzeri örtülen bir durumdur. Yani bizim medyada gördüğümüz buz dağının sırf görülen kısmıdır. 2014 yılında Hacettepe Üniversitesinin, Aile ve Toplumsal Siyasetler Bakanlığının verdiği dayanakla yaptığı araştırma sonucunda aile içi bayana yönelik şiddetin birçok boyutu ele alındığında bayanların yaklaşık yüzde 29 ile 49 ortasında şiddete maruz kaldıkları bulunmuş. Tekrar tıpkı araştırmada bölgelere nazaran şiddet seviyesinin değiştiği, en fazla şiddetin görüldüğü bölgelerin Kuzeydoğu Anadolu ve Orta Anadolu olduğu bulunmuş. Şiddeti uygulayan bireylerin de sıklıkla erkeklerin olduğu bulunmuş.
Şiddetin bir öğrenilmiş davranış olduğunu unutmamak gerekir. Bilhassa aile bireylerini gözlemleme sonucu öğrenilen bir davranıştır. Çocukluk ve ergenlik çağlarında aile içi şiddete maruz kalan yahut gözlemleyen bireylerin ileriki yaşlarında bu davranışı gösterme olasılıkları epeyce yüksektir. Şiddet gösteren bireyleri incelediğimizde irtibat problemleri yaşadıklarını görüyoruz. Kendini tabir etmekte zorlanma, küçük düşürüldüğünü düşünme üzere durumlarda yetersizlik duygusu ile birlikte öfke ortaya çıkıyor ve bunu sağlıklı yönetemediğinde bireyin şiddete sarıldığını görüyoruz. Birebir vakitte yaşadığımız toplumun şiddeti öven ve hatta gerekli olduğunu belirten noktaları bireyi tekrar şiddete teşvik ediyor. Kızını dövmeyen dizini döver, dayak cennetten gelmedir, karnında sıpayı sırtında sopayı eksik etme üzere tabirlerin günümüzde hala faal formda kullanılması tekrar şiddeti olağanlaştıran kültürel faktörlerdir. Tüm bu olumsuz faktörlere yapılacak sağlıklı müdahaleler sonucu şiddeti engellemeye yahut denetim altına alınması sağlanabilecektir.