Çocuklarda görülen kemik hastalıklarından birinci kelam edenler Efesli Soranus (98–138) ve Bergamalı Galen’dir (130–200). O yıllarda kemik hastalıklardan korunmak için güneş altında dinlenme öneriliyordu. Rönesans bölümünde rikets bilhassa kuzey Avrupa ülkelerinde çok yaygındı. O yıllarda ressamlar tarafından yapılan çabucak her fotoğrafta, dört köşe baş, göğüste ve bacakta biçim bozuklukları, sarkık karın, el bileklerinde genişleme, raşitik rozariler ve Harrison oluğu üzere en önemli raşitizm bulgularının dikkat çektiği bildirilmiştir.
İngiltere’de rikets o kadar yaygındı ki, o yıllarda hastalık konutlarından dışarı çıkarılmayan güçlü çocuklarında görülüyordu ve bu hastalığa “İngiliz Hastalığı” deniyordu. Daniel Whistler 1648 yılındaki doktora tezinde riketsin açık bir halde tanımını yapmış ise de rikets konusunda geniş kapsamlı bilgi içeren birinci kitap Glisson’un “de Rachitides” isimli kitabıdır. Francis Glisson (1597–1677)1650 yılında Londra’da Latince olarak basılan bu kitabının başında, o vakte kadar bilinenlerden farklı olarak, riketsin farklı bir hastalık olduğunu çabucak hemen günümüzdeki klinik bulguları ile tanım etmiş ve rikets isminin Yunancada bükülme, extremitelerde eğilme (twisted) manasına gelen “Rhachitis” den geldiğini belirtmiştir. Bugün İngilizce Rickets denilen hastalığa Almancada rachitis, Fransızcada rachitisme ismi verilir.
Sanayi ihtilali sırasında kentlerde hava kirliliğinin başlaması ile birlikte güneş görmeyen sık yerleştirilmiş meskenlerde yaşayan yoksul aile çocuklarında rikets’in daha sık görüldüğü, buna rağmen beslenmesi hiç de yeterli olmayan taşrada yaşayan çocuklarda bu hastalığın rastlanmadığı bildirilmiştir. İngiltere’de 1915 yılında ilkokul öğrencilerinde %80, 1928’de anaokullarında %87, 1944’de 3–6 yaşındaki çocuklarda %79 oranında rikets tanısı konuluyordu.
1800’lerin başlarında riketsin yalnızca diyetteki alım yetersizliği’ne bağlı olduğu zannediliyordu. 1822 yılında Polonyalı bir hekim olan Snadecki maddi durumu uygun olan anne ve babalara, riketsi olan çocuklarını kent dışına götürüp orada uzun mühlet açık havaya bırakmalarını önerdi. Böylelikle, Snadecki riketsin önlenmesi ve tedavisinde güneş ışığının (UV) aktifliğini birinci sefer vurgulamış oldu. 1890’da ise Palm bu müşahedeleri destekledi ve riketsin önlenmesinde sistemik güneş banyosu uygulamalarını başlattı. Huldschinsky ise 1919 yılında haftada 3 kez/1 saat olmak şartı ile bir quartz lamba kullanarak UV ışın uygulanması yaparak, UV ışının rikets tedavisindeki yerini ve kıymetini ispata dayalı olarak gösterdi.
1918’de Mellanby riketsin balık yağı kullanımı ile önlenebileceğini gösterdi. Mc Collum ise balık yağında riketsi önleyen ve tedavi eden bu hususun vitamin D olduğunu kanıtladı. Daha sonra Steenbock ve Black çeşitli bitkilerin (mayanın) UV irradiasyonu yolu ile ergosterolden vitamin D2 ye dönüşümünün sağlanarak böylelikle besinlerin anti-raşitik özellik kazandığını gösterdi. Daha sonra vitamin D’nin yapısı aydınlatıldı ve mayadan ucuz bir formda sentezlenen bitkisel vitamin D, standart 400 IU dozunda (250cc süt) süte güçlendirmek gayesiyle ek edildi.
Süte vitamin D eğinin başlatılması ile birlikte sanayi ihtilalinden sonra gitgide artma gösteren nutrisyonel rikets sıklığında 1920’li yıllardan sonra bilhassa ABD’de bariz oranda bir azalma sağlandı. Daha sonra bu vitamin D nin antiraşitik aktivitesinin deriden sentez edilen vitamin D’ye nazaran daha düşük olduğu gösterildi. Böylelikle bitkisel kaynaklı vitamin D, vit D2 ve hayvansal kaynaklı olan ise vit.D3 olarak isimlendirilmeye başlandı.
1960-1980’li yıllar ortasında ikinci olarak, nutrisyonel rikets tanısı konulan olay sayısında besbelli olarak artma saptandı. Bu devirdeki rikets tanısı konulan olaylar daha çok deri rengi koyu olan, dinî yahut kültürel nedenlerle örtülü giysisi tercih eden yahut vegeteryan anne bebeklerinden oluşuyordu. Bu çocuklar daha çok 35. paralelin kuzeyinde, hava kirliliğinin bariz olduğu ülkelerde yaşayan ve yalnızca anne sütü ile beslenen bebekler idi. Bu periyottaki nutrisyonel rikets epidemisi ise oral vitamin D3 uygulaması ile denetim altına alınabildi.
1990’lı yıllardan günümüze kadar gelen müddette ise 3. kere nutrisyonel rikets tansında bariz bir artma saptandı. Bu periyotta ise ABD’de Afro-Amerikanların ve Hispaniklerin yalnızca anne sütü ile beslenen bebekleri en başta gelen risk kümesini oluşturuyordu. Ayrıyeten konut içinde ömür, maternal vitamin D eksikliği, vitamin D intoksikasyonundan korkma, deri kanseri yahut melanoma olma korkusu ile güneş ışığından korunma, vitamin D ile güçlendirilmiş besinlerin alınamaması bu periyottaki rikets teşhisindeki artmadan sorumlu tutulan risk faktörleri ortasında sayılmaktadır.
İngiltere’de rikets o kadar yaygındı ki, o yıllarda hastalık konutlarından dışarı çıkarılmayan güçlü çocuklarında görülüyordu ve bu hastalığa “İngiliz Hastalığı” deniyordu. Daniel Whistler 1648 yılındaki doktora tezinde riketsin açık bir halde tanımını yapmış ise de rikets konusunda geniş kapsamlı bilgi içeren birinci kitap Glisson’un “de Rachitides” isimli kitabıdır. Francis Glisson (1597–1677)1650 yılında Londra’da Latince olarak basılan bu kitabının başında, o vakte kadar bilinenlerden farklı olarak, riketsin farklı bir hastalık olduğunu çabucak hemen günümüzdeki klinik bulguları ile tanım etmiş ve rikets isminin Yunancada bükülme, extremitelerde eğilme (twisted) manasına gelen “Rhachitis” den geldiğini belirtmiştir. Bugün İngilizce Rickets denilen hastalığa Almancada rachitis, Fransızcada rachitisme ismi verilir.
Sanayi ihtilali sırasında kentlerde hava kirliliğinin başlaması ile birlikte güneş görmeyen sık yerleştirilmiş meskenlerde yaşayan yoksul aile çocuklarında rikets’in daha sık görüldüğü, buna rağmen beslenmesi hiç de yeterli olmayan taşrada yaşayan çocuklarda bu hastalığın rastlanmadığı bildirilmiştir. İngiltere’de 1915 yılında ilkokul öğrencilerinde %80, 1928’de anaokullarında %87, 1944’de 3–6 yaşındaki çocuklarda %79 oranında rikets tanısı konuluyordu.
1800’lerin başlarında riketsin yalnızca diyetteki alım yetersizliği’ne bağlı olduğu zannediliyordu. 1822 yılında Polonyalı bir hekim olan Snadecki maddi durumu uygun olan anne ve babalara, riketsi olan çocuklarını kent dışına götürüp orada uzun mühlet açık havaya bırakmalarını önerdi. Böylelikle, Snadecki riketsin önlenmesi ve tedavisinde güneş ışığının (UV) aktifliğini birinci sefer vurgulamış oldu. 1890’da ise Palm bu müşahedeleri destekledi ve riketsin önlenmesinde sistemik güneş banyosu uygulamalarını başlattı. Huldschinsky ise 1919 yılında haftada 3 kez/1 saat olmak şartı ile bir quartz lamba kullanarak UV ışın uygulanması yaparak, UV ışının rikets tedavisindeki yerini ve kıymetini ispata dayalı olarak gösterdi.
1918’de Mellanby riketsin balık yağı kullanımı ile önlenebileceğini gösterdi. Mc Collum ise balık yağında riketsi önleyen ve tedavi eden bu hususun vitamin D olduğunu kanıtladı. Daha sonra Steenbock ve Black çeşitli bitkilerin (mayanın) UV irradiasyonu yolu ile ergosterolden vitamin D2 ye dönüşümünün sağlanarak böylelikle besinlerin anti-raşitik özellik kazandığını gösterdi. Daha sonra vitamin D’nin yapısı aydınlatıldı ve mayadan ucuz bir formda sentezlenen bitkisel vitamin D, standart 400 IU dozunda (250cc süt) süte güçlendirmek gayesiyle ek edildi.
Süte vitamin D eğinin başlatılması ile birlikte sanayi ihtilalinden sonra gitgide artma gösteren nutrisyonel rikets sıklığında 1920’li yıllardan sonra bilhassa ABD’de bariz oranda bir azalma sağlandı. Daha sonra bu vitamin D nin antiraşitik aktivitesinin deriden sentez edilen vitamin D’ye nazaran daha düşük olduğu gösterildi. Böylelikle bitkisel kaynaklı vitamin D, vit D2 ve hayvansal kaynaklı olan ise vit.D3 olarak isimlendirilmeye başlandı.
1960-1980’li yıllar ortasında ikinci olarak, nutrisyonel rikets tanısı konulan olay sayısında besbelli olarak artma saptandı. Bu devirdeki rikets tanısı konulan olaylar daha çok deri rengi koyu olan, dinî yahut kültürel nedenlerle örtülü giysisi tercih eden yahut vegeteryan anne bebeklerinden oluşuyordu. Bu çocuklar daha çok 35. paralelin kuzeyinde, hava kirliliğinin bariz olduğu ülkelerde yaşayan ve yalnızca anne sütü ile beslenen bebekler idi. Bu periyottaki nutrisyonel rikets epidemisi ise oral vitamin D3 uygulaması ile denetim altına alınabildi.
1990’lı yıllardan günümüze kadar gelen müddette ise 3. kere nutrisyonel rikets tansında bariz bir artma saptandı. Bu periyotta ise ABD’de Afro-Amerikanların ve Hispaniklerin yalnızca anne sütü ile beslenen bebekleri en başta gelen risk kümesini oluşturuyordu. Ayrıyeten konut içinde ömür, maternal vitamin D eksikliği, vitamin D intoksikasyonundan korkma, deri kanseri yahut melanoma olma korkusu ile güneş ışığından korunma, vitamin D ile güçlendirilmiş besinlerin alınamaması bu periyottaki rikets teşhisindeki artmadan sorumlu tutulan risk faktörleri ortasında sayılmaktadır.