Diyetisyenler, danışanlarından kilo verme sürecinde harcadıkları güçten daha düşük güç almaları için gayret harcar. Bu bağlamda diyetteki yağ ve şeker alımını biraz kısıtlar. Danışanlar umumî olarak yağlı yiyeceklerin ve kızartılmış eserlerin tüketimini sonlandırabilir; fakat şekerin eksikliğini hisseder, doğal karbonhidrat kaynağı olan (tahıllar, kurubaklagiller, süt, yoğurt, zerzevat ve meyve gibi) besinlerden aldıkları şeker ile yetinemezler. Esasen çocukluk çağındaki ödüllendirici beslenme alışkanlığı ile mütemadi tatlı yenilmesi, insanda yetişkinlik periyodunda tatlı yenildiğinde pişmanlık hissinin oluşmamasına, velev “düzgün bir şey yapıyormuş” üzere kişinin tatlı bölgeyken memnunluk duymasına sebebiyet verir.
Halbuki, süratle ve çabucak kana karışan, saflaştırılmış ve rafine şeker içeren besinler kan şekerinde ani bir dalgalanmaya neden olurlar. Çok kısa vadede yükselen kan şekeri yaklaşık yarım saat sonra birebir süratte düşmeye başlar. Her çıkışın bir inişi vardır. İşin bed tarafı; tatlı yenildikten bir mühlet sonra artan ve azalmaya başlayan kan şekeri seviyesi eski seviyesinin de altına düşmektedir. Binaenaleyh kan şekerinde aniden bir pik yaşanması tekrardan tatlı yeme isteği doğurmaktadır. Bu nedenle kimse bir kesim tatlı yiyerek “dur” diyememektedir.
Her devir için besinlerin doğalını tercih etmekte yarar vardır. Lakin bu durum “hiç tatlı yenilmemeli” formunda yorumlanmamalı. Elbette şeker marazı üzere bir durum laf konusu değilse bazen tatlı yenilebilir. Gelgelelim tatlıların tüketim sıklığına ve ölçüsüne dikkat etmek gerekir. Başkaca baklava, lokma, tulumba üzere ağır, şerbetli tatlılar noktasına; sütlaç, muhallebi, puding, komposto, hoşaf, kabak tatlısı üzere hafif tatlıları tercih etmek gerekir. İşte bu tatlıların prodüksiyonunda - kuvvet alımını azaltmak ismine - toz tatlandırıcılardan yararlanılabilir.
Diyabetliler başta olmak üzere, şeker tadından vazgeçemeyen, iştahını baskılamakta güçlük çeken, formuna değer veren bireyler ve aileleri için çok uygun bir alternatif olarak yapay tatlandırıcıların şeker mekanına kullanılması daha münasip görülmektedir. Gerek içeceklerde tablet olarak, gerekse tatlıların prodüksiyonu esnasında toz formları ile inançla kullanılabilen bu tatlandırıcıların kuvvet kıymeti yok yahut göz arkası edilecek kadar düşüktür. Kan şekeri üzerinde de olumsuz tesir yaratmamaları nedeniyle saflaştırılmış ve rafine şeker mekanına tercih edilmeleri daha sağlıklı olacaktır.
Yapay tatlandırıcılar birinci olarak 1900’lü yılların başında ortaya çıkmış, 1940’lardan beri tüm yerkürede hem şeker hastaları hem de sıhhatine ihtimam gösterenler tarafından ağır olarak kullanılmaktadırlar. Günümüzde en çokça kullanılan yapay tatlandırıcılardan biri olan aspartam üzerinde 200’ü aşkın ilmî çalışma yapılmış, yüksek dozlarda tasarrufunda dahi zararlı bir tesire sahip olmadığı görülmüştür. Aspartam ve gayri yapay tatlandırıcıların tasarrufu Yerküre Sıhhat Örgütü tarafından onaylanmıştır.
1939 yılında yapılan küçük çapta bir araştırmada sakarin içeren yapay tatlandırıcıların sıçanlarda mesane kanserine yol açtığı saptanmıştır. Lakin bunu izleyen çalışmaların hiçbirinde benzeri bir tesire rastlanmamıştır. Aslında bilim yerküresinde “hayvan modelinde karşılaşılan bir durum kişilerde da motamot gerçekleşir” diye bir durum kelam konusu değildir. 69 yıldır yapılan çalışmalarda çok daha yüksek dozlarda kişilere verilen bu yapay tatlandırıcılarda misal bir yan tesirin görülmemesi üzerine, bugün bizler danışanlarımıza Yerküre Sıhhat Örgütü’nün onay verdiği bu yapay tatlandırıcıları önermekte ve tasarruflarında bir sakınca görmemekteyiz. Bu formda bir kanının oluşmasında 20. yüzyılın sonlarına hakikat bulunan aspartamın rolü büyüktür. Aspartam piyasada sakarinin önüne geçmiştir. Sonraları sakarinin aspartama “meyve veren ağaç taşlanır” misali karalama siyaseti uygulayarak unutkanlık yaptığına dair demeçlerin verilmesi sonucu her 2 küme yapay tatlandırıcı da “berbat” olarak hafızalara kazınmıştır. Lakin tüm tatlandırıcılar gerek diyabetliler gerekse formuna dikkat edenler ve aileleri tarafından rahatlıkla kullanılabilirler. Formda kalmak, şekerin zararlı tesirlerine maruz kalmamak ve ağız tadından vazgeçmemek için yapay tatlandırıcılar inançla kullanılabilir.
Halbuki, süratle ve çabucak kana karışan, saflaştırılmış ve rafine şeker içeren besinler kan şekerinde ani bir dalgalanmaya neden olurlar. Çok kısa vadede yükselen kan şekeri yaklaşık yarım saat sonra birebir süratte düşmeye başlar. Her çıkışın bir inişi vardır. İşin bed tarafı; tatlı yenildikten bir mühlet sonra artan ve azalmaya başlayan kan şekeri seviyesi eski seviyesinin de altına düşmektedir. Binaenaleyh kan şekerinde aniden bir pik yaşanması tekrardan tatlı yeme isteği doğurmaktadır. Bu nedenle kimse bir kesim tatlı yiyerek “dur” diyememektedir.
Her devir için besinlerin doğalını tercih etmekte yarar vardır. Lakin bu durum “hiç tatlı yenilmemeli” formunda yorumlanmamalı. Elbette şeker marazı üzere bir durum laf konusu değilse bazen tatlı yenilebilir. Gelgelelim tatlıların tüketim sıklığına ve ölçüsüne dikkat etmek gerekir. Başkaca baklava, lokma, tulumba üzere ağır, şerbetli tatlılar noktasına; sütlaç, muhallebi, puding, komposto, hoşaf, kabak tatlısı üzere hafif tatlıları tercih etmek gerekir. İşte bu tatlıların prodüksiyonunda - kuvvet alımını azaltmak ismine - toz tatlandırıcılardan yararlanılabilir.
Diyabetliler başta olmak üzere, şeker tadından vazgeçemeyen, iştahını baskılamakta güçlük çeken, formuna değer veren bireyler ve aileleri için çok uygun bir alternatif olarak yapay tatlandırıcıların şeker mekanına kullanılması daha münasip görülmektedir. Gerek içeceklerde tablet olarak, gerekse tatlıların prodüksiyonu esnasında toz formları ile inançla kullanılabilen bu tatlandırıcıların kuvvet kıymeti yok yahut göz arkası edilecek kadar düşüktür. Kan şekeri üzerinde de olumsuz tesir yaratmamaları nedeniyle saflaştırılmış ve rafine şeker mekanına tercih edilmeleri daha sağlıklı olacaktır.
Yapay tatlandırıcılar birinci olarak 1900’lü yılların başında ortaya çıkmış, 1940’lardan beri tüm yerkürede hem şeker hastaları hem de sıhhatine ihtimam gösterenler tarafından ağır olarak kullanılmaktadırlar. Günümüzde en çokça kullanılan yapay tatlandırıcılardan biri olan aspartam üzerinde 200’ü aşkın ilmî çalışma yapılmış, yüksek dozlarda tasarrufunda dahi zararlı bir tesire sahip olmadığı görülmüştür. Aspartam ve gayri yapay tatlandırıcıların tasarrufu Yerküre Sıhhat Örgütü tarafından onaylanmıştır.
1939 yılında yapılan küçük çapta bir araştırmada sakarin içeren yapay tatlandırıcıların sıçanlarda mesane kanserine yol açtığı saptanmıştır. Lakin bunu izleyen çalışmaların hiçbirinde benzeri bir tesire rastlanmamıştır. Aslında bilim yerküresinde “hayvan modelinde karşılaşılan bir durum kişilerde da motamot gerçekleşir” diye bir durum kelam konusu değildir. 69 yıldır yapılan çalışmalarda çok daha yüksek dozlarda kişilere verilen bu yapay tatlandırıcılarda misal bir yan tesirin görülmemesi üzerine, bugün bizler danışanlarımıza Yerküre Sıhhat Örgütü’nün onay verdiği bu yapay tatlandırıcıları önermekte ve tasarruflarında bir sakınca görmemekteyiz. Bu formda bir kanının oluşmasında 20. yüzyılın sonlarına hakikat bulunan aspartamın rolü büyüktür. Aspartam piyasada sakarinin önüne geçmiştir. Sonraları sakarinin aspartama “meyve veren ağaç taşlanır” misali karalama siyaseti uygulayarak unutkanlık yaptığına dair demeçlerin verilmesi sonucu her 2 küme yapay tatlandırıcı da “berbat” olarak hafızalara kazınmıştır. Lakin tüm tatlandırıcılar gerek diyabetliler gerekse formuna dikkat edenler ve aileleri tarafından rahatlıkla kullanılabilirler. Formda kalmak, şekerin zararlı tesirlerine maruz kalmamak ve ağız tadından vazgeçmemek için yapay tatlandırıcılar inançla kullanılabilir.
