Annelik, tüm dünyada kutsal olduğu kabul edilen hem insanoğluna hem de hayvanlara mahsus bir durumdur. Fakat anneliğin ne gerektirdiği ve hudutları tam olarak muhakkak olmamakla birlikte tüm insanlık bunun üzerine tarih boyunca düşünmüşlerdir. ‘Yeterince güzel anne miyim?’ bu soru aslında farklı biçimlerde etraf tarafından anneye sıkça yöneltilir. Bazen bayanın anneliği ‘sütün geliyor mu?’ bazen ‘bu çocuk hala konuşmuyor mu?’ bazen de ‘işe gidiyorsun fakat bu çocuğun annesinden uzak kalması onu makus etkilemez mi?’ üzere sorularla sınanır. Aslında bu ve gibisi sorular anne ve babanın da aklını hep kurcalar ve kendilerini yetersiz hissetmelerine yol açar. Sahi eksiksiz olmak varken gereğince düzgün olmak eksiklik midir? Çoğunuz bilirsiniz bir işi kusursuz yapmaya çalıştıkça ya detaylara boğulur o işi bitiremeyiz ya da dört dörtlük olmayacağını anladığımızda o işi yarım bırakırız. Aslında ebeveynlik de bu kadar olağan bir durumdur ne kadar kusursuz olmaya çalışsak da detaylara boğulur ve her vakit bizim yapabileceğimizden çok daha uygun seçenekler olduğunu fark edip ümitsizliğe düşeriz. Bu seçenekler bazen çocuğa en düzgün, en kaliteli eşyaları almak, bazen en uygun okullara göndermek bazen de her isteğine yanıt verebilecek durumda olmak olabilir. Bu durum her vakit maddi de olmak zorunda değildir; çocuğunuzun tüm gün sizinle oyun oynamak istemesi, sizden başka kalmak istememesine de tam manasıyla cevap vermekte zahmet çekersiniz. Çocuk psikanalisti D.W.Winnicott’un da dediği üzere ‘sağlıklı bireyin hayatının karakteristikleri olumlu özellikler kadar endişeler, hislerin çatışması, kuşkular, hayal kırıklıklarıdır.’ Her ne kadar biricik çocuğumuzu dış dünyanın olumsuzluklarından koruyup mümkün olduğunca yeterliliklerle kucaklamak istesek de gerçek dünyada tüm bunlar iç içe geçmiştir ve çocuğumuzun da bu dünyaya eninde sonunda ahenk sağlaması gerekmektedir. Pekala bunun olumsuz tesirleri ne olacak dediğinizi duyar üzereyim.. işte tahminen de bunu tam olarak anlayabilmek bize ‘yeterince yeterli anne ve baba’ olma konusunda da yardımcı olur. Bayan, doğumdan itibaren birinci birkaç ay kendini bebeğine adar. Fakat annenin, küçük bebeğine tam vakitli annelik yapmasının yanı sıra bir iş hayatı, eşi ve başka çocuklarına ayırması gereken bir hayatı da vardır. Bu sebeplerden ötürü anne, vakitle eski sistemine geri dönmek ve bebeğine artık daha az vakit ayırmak durumundadır. Bu durum tahminen kulağa olumsuz üzere gelebilir fakat aslında bebeğin dış gerçekliğe ahenk sağlaması açısından gereklidir. Birinci aylarda çabucak beslenen bebek birkaç ay sonra annenin onu beslemesini beklerken zihninde annesini ve sütünü hayal ederek tatmin olmaya çalışır ve ağlama eşiği vakitle uzar. Bu birebir bizim kendimizi işlerden bunalmış hissettiğimizde gittiğimiz en hoş tatilimizi düşünüp bir müddetliğine rahatlamış hissetmemiz üzeredir. Tüm bu zihinsel meşguliyet ve dizaynlar bebeğin ileriki vakitlerde kendi başına/yalnız kalabilme kapasitesi geliştirmesi açısından çok kıymetlidir. Birebir halde zihninde kurduğu bu temsillerle bebeğin yaratıcı kapasitesi de gelişmeye başlar. Unutmayalım hiçbir buluş eksikliği hissedilmeden tasarlanmamıştır! İşte bu türlü sevgili anne ve babalar harika olmaya çalışmak yerine gereğince uygun olabilmek tahminen de muhtaçlığımız olan.. Haftaya görüşmek üzere sevgiyle kalın