haberci
Efsanevi Üye
Beyazın Sessiz Tanıkları
Kar yağar, örtünür dünya bir masal,
Kardan adamlar bekler, sessiz ve zarif.
Gözlerinde kömürden kara bir dalgalanış,
Ellerinde yıpranmış eski bir atkı, naif.
Kardan adamlar bekler, sessiz ve zarif.
Gözlerinde kömürden kara bir dalgalanış,
Ellerinde yıpranmış eski bir atkı, naif.
Anlatır derin bir hüzünle geçmiş kışları,
Hareketsiz duruşun altında gizlenen sırları.
Gülümserken buzdan dudaklarıyla,
Dinler rüzgârın getirdiği eski anıları.
Hareketsiz duruşun altında gizlenen sırları.
Gülümserken buzdan dudaklarıyla,
Dinler rüzgârın getirdiği eski anıları.
Gece inince yıldızlar sarar dört bir yanını,
Fısıldar ay ışığı kadife karanlığını.
Kardan adamlar sessizce tanık olur,
Kaybolan bir sevdanın ezgili yankısını.
Fısıldar ay ışığı kadife karanlığını.
Kardan adamlar sessizce tanık olur,
Kaybolan bir sevdanın ezgili yankısını.
Eriyip gittiğinde ilkbaharın sıcak nefesi,
Ardında bir masal bırakır tuzlu gözyaşları.
Ve biz biliriz ki, kar tanelerinin altında,
Kardan adamlar hâlâ hatırlar sonsuz aşkları.
Ardında bir masal bırakır tuzlu gözyaşları.
Ve biz biliriz ki, kar tanelerinin altında,
Kardan adamlar hâlâ hatırlar sonsuz aşkları.
