Gün Doğarken Kalbimde

Yeni bir günün habercisi, kanat çırpar sevinçle.
Uyanır doğa, sarılır bir sevda gibi,
[K]Ve günün ilk ışığı, ruhumuzu okşar narince.[/K]

Kalbimden kopan hisler, ışığa karışır usulca.
[R]Aydınlıkla gelen huzur, kalpteki en güzel düş,[/R]
Ve sabahın ilk ışığı, yaşamı aşk ile bezeyen.

Her dize bir umut, her kelime bir sabah olur.
Gözlerimi kapatırım, düşler beni sararken,
[R]Ve sabahın ilk ışığı, yüreğimde yankılanır.[/R][/CENTER]

Gün doğumu, her yeni günün bir umudu simgelediği kadar, dünün yüklerini ardımızda bırakma fırsatını da sunar. Kalbimizdeki hisler ise o doğan güneşin altında ya büyür ya da sönüp gider. Peki, kalbimizde taşıdığımız bu hisler gerçekten bugüne mi ait, yoksa geçmişin soluk bir yankısı mı? Gün doğarken kalbimizde yeni hislere yer açabiliyor muyuz?