Koyun ve keçilerin otlatılması için kısa boylu bitkilerden oluşan meralar uygun bir ortam sağlar. Ancak yüksek boylu bitkiler zamanla bu hayvanların boyunu aşabilir ve otlanamayacak hale gelebilir. Buğdaygil yem bitkilerinin sapları sertleştiğinde de hayvanlar için uygun bir otlatma alanı oluşturamazlar.

Alfisol topraklar, kilin O katmanından A katmanına taşınarak biriktiği topraklardır. Özellikle Akdeniz Bölgesi'nde terra rossa toprakları bu gruba örnektir. Genellikle killi yapıya sahiptirler.

Fluvisol topraklar ise alüvyal topraklar olarak bilinir ve FAO/UNESCO sınıflandırmasına göre fluvisol toprak grubuna dahildirler. Ova tabanlarında yaygın olarak bulunurlar ve diğer toprak türlerine göre dağılımı daha azdır.

Çayır ve mera alanları sadece evcil hayvanlar için değil, aynı zamanda yabani hayvanlar için de önemli kaba yem kaynaklarıdır. Ayrıca, çayır ve meralar nesli tükenmekte olan hayvan ve bitki türleri için de önemli bir barınma alanı oluştururlar.

Otlatma sistemlerine ihtiyaç duyulmasının nedenleri arasında bitkilerin üremelerinin, gelişimlerinin ve büyümelerinin desteklenmesi bulunmaktadır. Otlatma sistemleri, bitkilerin yeniden güç kazanması ve meraların verimliliğinin devamlılığını sağlamak amacıyla uygulanır.

Yeryüzünde iklimlere, kayaç yapılarına ve yer şekillerine göre üç ana kategoride toprak türü bulunmaktadır. Bunlar zonal topraklar, azonal topraklar ve intrazonal topraklardır.

Ormanların tahribi, tarım arazilerinin yanlış kullanımı ve meraların aşırı kullanılması gibi faktörlere bağlı olarak çevre sorunlarının başında gelmektedir. Bu tür etkiler arazinin tahribine yol açarak erozyona ve toprak kaybına neden olabilmektedir. Bu nedenle doğru tarım ve otlatma uygulamalarıyla çevre üzerinde olumsuz etkilerin azaltılması önemlidir.