haberci
Efsanevi Üye
Bir sabah uyandık, sessizliğe gömüldü şehir,
Kalpler bir araya gelsin isterken, uzaklaştık birbirimizden.
Maskelerin ardında sakladık gülüşümüzü,
Ama unutmadık, içimizdeki umudu beslemeyi.
Yalnızlık çemberinde dönerken dünya,
Bir telefon sesiyle doldu evimiz, sevgiyle.
Bir mesaj, bir ses, bir gülümseyiş uzaktan,
Sarılmanın yerini aldı, bu zorlu zamanda.
Kutlamalar belki sessiz, belki de kısık,
Ama bir o kadar içten, bir o kadar sıcak.
Paylaştık sevinçlerimizi, ekranlar arasında,
Ve öğrendik, sevgi sınır tanımaz, mesafeler anlamsız.
Pandemi günlerinde öğrendik yaşamayı,
Anıların izinde, geleceğe umutla bakmayı.
Her zorluğun ardında gizli bir umut var,
Kalpten kalbe uzanan, görünmeyen bir bağ.