Uğraşsız oyun, aslında oyundan ziyade bir davranış şeklidir. Çocuk bu durumda etrafını seyretmekle ya da kendi bedeniyle oynamakla meşguldür. Eğer dışarıda ilginç bir durum yoksa, merdivenleri çıkarıp iner, oturur ya da etrafındaki bir yetişkini izler. Bu durum, çocuğun oyun olarak sayılmaz.

Oyun tekniği ise eğlenceli etkinliklerin ders konularıyla birleştirilerek sınıf ortamında uygulanması esasına dayanan bir tekniktir. Bu yöntem, öğrenme konularının pekiştirilmesini ve öğrencilerin fiziksel ve zihinsel yeteneklerini geliştirmelerini amaçlar. Böylece öğrenciler daha keyifli bir ortamda öğrenirken konuları daha iyi anlama ve akılda kalıcı hale getirme fırsatı bulurlar.

Mış gibi oyun ya da sembolik oyun, çocukların hayal güçlerini kullanarak nesneleri, davranışları ya da düşünceleri farklı şekillerde kullanmalarını içerir. Bu tip oyunlarda, çocuklar kendilerini ifade ederken nesneleri farklı amaçlar doğrultusunda kullanabilirler. Örneğin, bir çocuk bardaktan içtiği suyun aslında gerçek olmadığını ama oyun sırasında su içtiğini hayal edebilir. Bu tür oyunlar genellikle çocukların 2 yaş civarında başladığı ve yaş ilerledikçe daha karmaşık senaryolarla devam ettiği oyunlardır.

Parten oyunları, çocuğun sosyal gelişimi açısından incelenen oyunlardır. Parten'e göre çocuğun sosyal oyun gelişimi, katılımsız davranıştan işbirlikçi oyunlara doğru bir sıra izler. Parten, oyun gelişimini altı evrede ele alarak çocukların sosyal becerilerini nasıl geliştirdiklerini açıklar.

Eğitsel oyunlar tekniği ise öğrenilen bilgilerin pekiştirilmesini ve tekrar edilmesini sağlayan bir öğretim tekniğidir. Bu teknik, bireylerin fiziksel ve zihinsel yeteneklerini geliştirmeyi, yaşantıyı zevkli kılmayı, sanatsal ve estetik becerileri geliştirmeyi amaçlar.

Mış gibi oyunlar genellikle çocukların 2 yaş civarında başladığı ve yaş ilerledikçe karmaşık senaryolar üzerinden devam ettiği oyunlardır. Sembolik oyun, çocuğun bilişsel becerilerinin gelişmesinin bir işareti olabilir ve bu becerileri besleyip destekleyebilir.